o nas...

Zaczęło sie wszystko zupełnie niepozornie...

We wrześniu 2005 roku paru młodych jeszcze wtedy studentów jednej z Gdańskich uczelni postanowiło wybrać się w Tatry. Jeden z nich znał już dość dobrze góry i miał “obcykaną” dobrą ‘’miejscówę’‘ z dala od Zakopiańskiego zgwaru. Była to Bukowina Tatrzańska a dokładnie zaprzyjaźniony już dom rodziny Pani Danki, Pana Jasia, Tomka i Moniki Łapków...

Jak to studenci, zebraliśmy wszystkie poukrywane po skarpetach zaskurniaki, spakowaliśmy plecaki i wsiedliśmy w najtańszy pociąg relacji Gdynia - Zakopane i ruszyliśmy...

Pierwsze wyjazdy w Tatry to było ich dokładne poznawanie, rozeznawanie szlaków i ścieżek. Uczenie sie ich i nabieranie do nich coraz większego respektu...

Chodziło się wtedy w butach pseudo - trekingowych - kupionych z hali w jednym z Trójmiejskich hipermarketów za ciężko zarobione pięćdziesiąt pare złotych, z plecakiem pożyczonym od sąsiadki, starymi mapami mamy i chlebem, pasztetem oraz wodą mineralną w plecaku...niczego więcej nie potrzebowaliśmy...

Było fajnie, przyjeżdżało się do pani Danki na tydzień a zostawało dwa. Spędzało się kilka dni w górach a potem dzień z gitarą i skrzypcami na Krupówkach by dorobić do jeszcze paru dni pobytu i po powrocie z Zakopanego oznajmić że jeszcze troszkę zostaniemy...

Chodziliśmy wszędzie, chodziliśmy w każdej pogodzie, chodziliśmy bez względu na samopoczucie, ale zawsze z rozwagą i zawsze na początku wyprawy odwiedzając Królową Polskich Tatr na Wiktorówkach u Ojców Domonikanów - co z resztą czynimy do dziś...

Uczyliśmy się Tatr, uczyliśmy sie tradycji ludzi Tatr, zarówno góry jak i ludzie których poznawaliśmy na swojej drodze stanęły sie naszą pasją, jedną z miłości a po powrotach na Pomorze - jedną z tęsknot...

Polączył nas zachwyt. Zachwyt nad tym co wydaje się normalne, powszednie, spotykane na codzień...karmił nas widok ze szczytu....niósł wiatr...poiła woda z potoku...chroniły skały....tuliła dolina...

Zaczeliśmy przyjeżdżać regularnie w miarę naszych możliwości...latem przemieżaliśmy szlaki lub wspinaliśmy się po granitowych ścianach,wieczorami siedząc przy ogniskach czy w schroniskowych stołówkach słuchając opowiadań starych górskich wyjadaczy. Zimą przyjeżdźaliśmy na narty, na wspólne wieczory przy kominku, na wspólną herbatę góralską...zawsze czując tą dziwną euforie i rozrywającą serce radość które przeszywały nas w miare zbliżania sie do naszych kochanych gór i naszych przyjaciół z Bukowiny...

Dnie spędzaliśmy w górach a noce na graniu i śpiewaniu przy ognisku i herbacie na polu za domem naszych gospodarzy. Czasem zdarzało się że odbierali nas gdzieś z końcówki szlaku w środku nocy bo nie zdąrzyliśmy na czas, czasami bywało tak że Tomek odbierał nas z różnych dziwnych miejsc lub woził po przystnkach, lotniskach czy stacjach kolejowych abyśmy tylko zdążyli - zawsze za uśmiech, za dziękuję i za dobre słowo...

...i tak pozostało do dziś...

Zmieniły się nieco czasy.Zmienił się sprzęt. Już nikt nie wydeptuje szlaku w samobójczych butach z hali, czy z plecakiem pożyczonym od starej już sąsiadki...chodź jest to niezapomniane...

Zmieniliśmy sie też my. Poznaliśmy Tatry jeśli w ogóle tak można powiedzieć, nauczyliśmy sie je szanować i podchodzić do nich z respektem w każdej sytuacji. Niektórzy niestety odeszli, ale i też nowi się pojawili. Niektórzy zapuścili brody, skończyli studia czy założyli rodziny. Niektórzy związali się z górami na stałe, niektórzy w nich zostrali...ale ciągle łączy nas jedno wyjątkowe miejsce na Ziemi - łączą nas Tatry i wszystko co z nimi związane, ciągle łączy nas Bukowina Tatrzańska i ten dom na Kościuszki z kochanymi naszymi gospodarzami i przyjaciółmi rozsianymi po całej miejscowości, łączą nas schroniskowe wieczory oraz granie i śpiewanie przy ognisku...łączy nas atmosfera tego wspaniałego miejsca...

W czerwcu 2008 roku oficjalnie przyjeliśmy nazwę Tatry Action Team i od tego czasu już pod tym szyldem staramy się wszczepiać nasze pasje w sercach coraz to nowych ludzi...

Na codzień każdy z nas zajmuje się czym innym, ale kilka razy w roku każdy z nas pozostawia swoje własne sprawy, pakuje plecak, wsiada w pociag i rusza na południe aby spotkać sie razem z naszym domu - w domu którym stały sie dla nas Tatry...

...i tak już pozostanie.... 

z radosnym Taternickim pozdrowieniem
dla Ciebie drogi czytelniku
załoga Tatry Action Team wraz z przyjaciółmi...